کامنتهای توهین آمیز نه یه موضوع شخصی، که به نظر من یه معضل فرهنگیه.
نظراتی که از دید من نشات گرفته از حسادتها و عقده های شخصیه .
و چه جایی بهتر از دنیای بی نام و نشون مجازی برای خالی کردن و بروز دادن این گره های کور .
خوشبختانه چون نه آدم حسودیم و نه عقده ای، نمیتونم کمک چندانی به این آدما بکنم اما چند تا پیشنهاد
ساده واسه نویسنده این متنها دارم:
– نفس عمیق
آروم بشین، تا ده بشمار ، دم و بازدم عمیق باعث میشه این خشم و نفرتی که در درونت هست بیاد بیرون.
– دویدن
واسه هر درد بی درمانی دواست درد تو رو هم ممکنه دوا کنه.
– خوردن بستنی
روانشناسا معتقدن بستنی و یا هر خوراکی که باعث یخ شدن بدن شه آدمُ ریلکس میکنه و باعث میشه.
دست به کارای احمقانه نزنه.
– در آخر بهت توصیه میکننم برو تلاش کن که بتونی آدم موفقی باشی ،این بیشتر از هر چیزی بهت کمک میکنه….
میدونم من اولین نویسنده وبلاگی نیستم که مورد لطف این عزیزان قرار میگیرم و مسلما آخرین هم نیستم.
با تمام احترامی که برای خوانندگان عزیزم مخصوصا عزیزانی که بدون رد پا اینجا رو میخونن قائلم اما مجبورم
از پست بعد ، واسه راحتی بعضی سروران اینجا رو رمز دار کنم.
رمزُ واسه دوستانی که لینک هستیم تلگراف میکنم.
روز و روزگارتون خوش
