کوچولوی دو ساله و نیمه زندگیمان اینروزا خیلی خیلی بد اخلاق شده
و اصلا به هیچ صراتی مستقیم نیست جیغ میزنه!! اونم بد…
می ریزه ، می پاشه ، دستش هم برسه می شکنه!
اینقدر ورجه وورجه میکنه که آروم کردنش دیگه در توان من نیست.
خلاصه اگر امکانش بود از این مقام شریف مادر بودن استعفاءداده ،
کنج عزلت بر میگزیدم و ریاضت میکشیدم ،
که بسی سهل تر از سرو کله زدن با کسراست.
اما از شما چه پنهون در نوع خود نمکدونیست کم نظیر
از کارایی که تازگیا باهاش وقت این آقا رو پرمیکنیم تا کمتر خرابکاری کنه:
نقاشی با آبرنگ ِ
تمرین کتابت ، با کچ روی میز چوبی مشق می نویسیم
مشق مینویسُم آی مشق مینویسُم
هیشکی نمیتونه مثل من و کسرا و البته صمد مشق بنویسه!!!
قربون این دست چپت برم من…
از تو آشپزخونه دارم صداش می شنوم
"آها بیا بالا ، برو جلو ، بذار تو بالکن…"
متعجب اومدم میبینم ، بیرون یه درخت قدیمی ُ قطع کردن
دارن با جرثقیل تیکه چوبا رو میبرن ، آقا واسه ما شده ناظر کیفی و راهنمای پروژه
خدایا صبری عظیم عطا فرما کمی خسته ام
