پدر همون کسی هست
که لرزش دستش دیگه چیزی از چای توی استکان باقی نگذاشته
ولی بهت میگه به من تکیه کن
و تو انگار
به کوه تکیه دادی…
بزرگ میشی و یادت نمیاد چیزی از کودکیت، از لحظه هایی که بی قرار دنبال بابایی میگشتی و دائم ازم
میپرسیدی بابام توش(کوش)؟
یه مکث ،یه بغض و دوباره …
بابام توش؟
حالا ممکن بود تویه اتاق دیگه باشه یا چند دقیقه رفته باشه بیرون یا…
اما تو همیشه نگران رفتن بابایی هستی توچشات یه ترس هست که نکنه دوباره بره و واسه یه مدت
طولانی نباشه و…
کنار بابایی آرومی ،احساس امنیت میکنی اینو میشه از توکارات فهمیدبا اعتماد راه میری
نگران چیزی نیستی از چیزی نمیترسی انگار یه نفر هست که هر زمان
دستت رو دراز کنی اون کمکت میکنه فقط کافیه با نگاه از بودنش مطمئن شی دیگه چیزی نیست که
ناراحتت کنه چون" باباهست "
ابروهات و میدی بالا باچشای کوچولوت توتمام جمعیت میگردی دنبال اون نگاه امن
شایداین جستجو اولین تجربه مشترک من وتو باشه…
دلم میخواد این حس امنیت و هیچ زمان فراموش نکنی و حرمت این نگاه رو هرگز نشکنی
نمک بر زخم من
شیرین تر از
خواب سحر گردد ،
جگرها خون شود
تا یک پسر
مثل پدر گردد . . .
بابایی روزت مبارک
